NIE ŚPIĘ, WIĘC JESTEM

    Ciężko jest kończyć coś, co trwało przez bardzo długi czas. Ale chyba jeszcze trudniej jest zaczynać coś nowego. Zupełnie innego. Wkraczam do zupełnie nieznanego sobie świata i jeśli ktokolwiek zabłądzi i dowie się o moim istnieniu tutaj to wielkie wyrazy wdzięczności dla Ciebie.
    Kim jestem i co tutaj robię? Otóż chciałabym być anonimowa. Chciałabym, żeby ktoś znał mnie z tej strony, którą pokazuję tutaj, z tej prawdziwej, która gra we mnie. Przeżyłam dość, żeby móc pragnąć by ludzie poznali mnie z tej artystycznej strony bez wytykania moich wad, błędów, przeszłości, wyglądu, wieku. W tym świecie jestem Yuzuki.
    Księżyc ma na mnie bardzo duży wpływ. To on właściwie mówi mi, kiedy mam spać, a kiedy nie. To bywa męczące, ale nigdy nie miewałam lepszych pomysłów niż właśnie w te bezsenne noce. Uwielbiam inspirujące rzeczy, ale też kocham sama inspirować innych. Nie wiem, czy jest lepszy sposób na to, jak właśnie blog.
    Czasem mam tysiąc pomysłów na minutę, a czasami ani jednego. Takie jest życie. Kiedyś nie pozwalano mi mówić własnego zdania, nie liczyło się ono, było nieważne. Ale tutaj mogę być. I może właśnie tutaj rozwinę skrzydła, by nie zaprzestać w rozprzestrzenianiu swoich pragnień i szerzeniu swojej pasji. Chcę pisać - dlatego tutaj jestem. Ale kocham też inne rzeczy, więc to nie jest blog ani o pisaniu, ani o książkach.
    Będzie i pisanie i książki i moje zdanie i wszystko, czego tylko w danej chwili zapragnę. Bo tutaj stworzyłam swoją małą skrytkę inspiracji, pomysłów, przeżyć, wspomnień, uczuć i siebie. No właśnie - to ja.

Nie jest ważne ile ktoś ma lat, liczy się to czego doświadczył. 
Można dożyć setki i nie doświadczyć niczego.
Kazuo Ishiguro "Pejzaż w kolorze sepii"

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

CHOLERNY PERFEKCJONIZM

Obraz
Tak, jak ostatnio natchnęło mnie na pisanie wierszy i nieoczekiwany post o tym, że nie jestem poetką, tak teraz chcę napisać o tym, że jestem perfekcjonistką. Cholerną perfekcjonistką , aż czasem ciężko z tym żyć, daję słowo.  Mimo wszystko bywam też bałaganiarą. Wydaje się to śmieszne i niezrozumiałe, bo w końcu, jak ktoś może równocześnie być pedantem na tle perfekcyjnego ułożenia rzeczy i zostawiać na krześle stos ubrań z kilku dni. Nie jest to wcale, aż tak od siebie dalekie, dlatego spieszę z wyjaśnieniem tej sprawy. Bałaganiąc, wcześniej, czy później zacznę się denerwować i stresować, bo mając porozrzucane wszelakie rzeczy po całym pokoju nie jestem w stanie się skupić i na przykład uczyć. Wtedy najdzie mnie ogromna ochota na posprzątanie chaosu wokół mnie i spełni się mój perfekcjonizm. Miewam dni, kiedy mam ochotę sprzątać. W pokoju, w szafie z ciuchami, w książkach, na dysku, na pulpicie, na ogrodzie, w szafie z jedzeniem. I jeśli tylko mam wtedy czas, biorę s...
czytaj dalej »

WSZYSTKIE CHWILE, KTÓRE UKRYŁAM W PIOSENKACH

Obraz
Żyję z muzyką od zawsze i wiem, że nie ma dla mnie życia bez niej. Choć sama dawno temu stwierdziłam, że jestem raczej wzrokowcem (zawsze na szkolnych testach łapałam się na tym, że wyobrażam sobie kartkę z opracowaniem tematu, wiem dokładnie, w którym miejscu była odpowiedź na to jedno konkretne pytanie, na które w tamtym momencie nie potrafiłam odpowiedzieć), to wiem, że ucząc się, dobrze robi mi czytanie tekstów na głos, jakoś lepiej przyswajam wiadomości. Choć z drugiej strony czytanie na głos jakiegoś tekstu pierwszy raz, wpada jednym uchem i wylatuje drugim, totalnie. Przypominam sobie wtedy te liczne razy, kiedy w gimnazjum polonistka prosiła o przeczytanie tekstu, robiłam to bez problemów, potem pytania i odpowiedzi bez zastanowienia - przecież przed chwilką to przeczytałam, wiadomo. No dla mnie to był w pewnym sensie problem. Ja czułam, że czytam dla kogoś, a nie dla siebie, nie potrafiłam zakodować tego, co wypada z moich ust. Dlatego nie potrafię słuchać audiobooków, a zadan...
czytaj dalej »

o tym kim byłam i kim teraz jestem

Obraz
Siadam i opowiadam o tym, co widzę. O tym zdjęciu. Zatrzymajcie się i czytajcie uważnie. To wcale nie było tak dawno temu. Obroniłam pracę licencjacką, która mnie trochę zmęczyła, ale dała równocześnie ogrom satysfakcji. Skończyłam po raz drugi czytać wszystkie tomy Harry’ego Pottera, co dało mi jeszcze więcej radości. I niby coś się w moim życiu skończyło, ale wiele też było przede mną.      Ta dziewczyna była bardzo niepewna. Zupełnie nie wiedziała, co będzie dalej. Trochę się bała studiów magisterskich, bo wiedziała, że to ważne, że to nakreśli wszystko, co potem w życiu zawodowym będzie miało jakieś znaczenie. Bardziej jednak bała się ludzi, którzy byli od niej mądrzejsi, odważniejsi, ładniej składali słowa w zdania i pisali prosto w punkt. A ona ciągle popełniała błędy i czuła, że nie dogania nikogo. Goniła uparcie, starała się z całych sił. Czytała nocami, wieczorami siedziała nad zeszytami, starała się tak rozumieć, żeby nie stresować niewiedzą. A każdą...
czytaj dalej »