może raz wyszło mi coś dobrze, do następnego

Impulsy każą mi działać. Raz drgnie mi ręka albo zmarszczę nos, ugną się pode mną kolana i wtedy działam. Albo nie robię nic, zależy od impulsu. Więc kiedy zaświtała mi w głowie myśl, bardzo blada i niepewna, że może ja się nawet nadaję, bo skoro o książkach coś powiedzieć potrafię, to o filmach także - zrobiłam to. Poczekałam na jedną zgodę, która tam znaczy wszystko, a poza tym nie mówi o człowieku nic i zrobiłam.

(Często mówię, że trzy osoby na zajęciach to nic złego, bo rozmowa trwa, są zainteresowani, ale trudno mi przyznać, że gdzieś w środku jakiś głos pyta, co ja robię nie tak, w jaki sposób ich odstraszam, co mam zmienić, żeby było ich więcej. Głupi głos.)

A potem usłyszałam słowa nieśmiałego dwunastolatka, który nie ma przyjaciela do dzielenia swojej pasji i namiętnym rozmawianiu o tym, co ich oboje kręci:

Wiesz mama, oprócz moich urodzin, to był najlepszy dzień w moim życiu.

Może nie robię wiele. Może nadal robię niewystarczająco i za mało się staram, żeby wciągnąć do tych sal więcej młodych ludzi, ale jeśli naprawdę powoli zacznę zmieniać życie takiego dwunastolatka to dobrze. To chyba jestem na dobrej drodze. Tak to powinno wyglądać. Bo to coś więcej niż gadanie o książkach i filmach, czasem do rzeczy, czasem chaotycznie i niechlujnie. 

Czasem to tylko kilka słów. O najlepszym dniu życia, o zdobyciu przyjaciela, o wysłuchanie, o zdobycie pewności, że jest się kimś więcej, niż wszyscy sądzili. O zrozumienie, że bycie sobą, takim zwyczajnym, prawdziwym dzieckiem/nastolatkiem jest zupełnie wystarczające, żeby być najbardziej wyjątkowym na całym świecie. I potem ja też idę dalej, bo warto.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

CHOLERNY PERFEKCJONIZM

Obraz
Tak, jak ostatnio natchnęło mnie na pisanie wierszy i nieoczekiwany post o tym, że nie jestem poetką, tak teraz chcę napisać o tym, że jestem perfekcjonistką. Cholerną perfekcjonistką , aż czasem ciężko z tym żyć, daję słowo.  Mimo wszystko bywam też bałaganiarą. Wydaje się to śmieszne i niezrozumiałe, bo w końcu, jak ktoś może równocześnie być pedantem na tle perfekcyjnego ułożenia rzeczy i zostawiać na krześle stos ubrań z kilku dni. Nie jest to wcale, aż tak od siebie dalekie, dlatego spieszę z wyjaśnieniem tej sprawy. Bałaganiąc, wcześniej, czy później zacznę się denerwować i stresować, bo mając porozrzucane wszelakie rzeczy po całym pokoju nie jestem w stanie się skupić i na przykład uczyć. Wtedy najdzie mnie ogromna ochota na posprzątanie chaosu wokół mnie i spełni się mój perfekcjonizm. Miewam dni, kiedy mam ochotę sprzątać. W pokoju, w szafie z ciuchami, w książkach, na dysku, na pulpicie, na ogrodzie, w szafie z jedzeniem. I jeśli tylko mam wtedy czas, biorę s...
czytaj dalej »

WSZYSTKIE CHWILE, KTÓRE UKRYŁAM W PIOSENKACH

Obraz
Żyję z muzyką od zawsze i wiem, że nie ma dla mnie życia bez niej. Choć sama dawno temu stwierdziłam, że jestem raczej wzrokowcem (zawsze na szkolnych testach łapałam się na tym, że wyobrażam sobie kartkę z opracowaniem tematu, wiem dokładnie, w którym miejscu była odpowiedź na to jedno konkretne pytanie, na które w tamtym momencie nie potrafiłam odpowiedzieć), to wiem, że ucząc się, dobrze robi mi czytanie tekstów na głos, jakoś lepiej przyswajam wiadomości. Choć z drugiej strony czytanie na głos jakiegoś tekstu pierwszy raz, wpada jednym uchem i wylatuje drugim, totalnie. Przypominam sobie wtedy te liczne razy, kiedy w gimnazjum polonistka prosiła o przeczytanie tekstu, robiłam to bez problemów, potem pytania i odpowiedzi bez zastanowienia - przecież przed chwilką to przeczytałam, wiadomo. No dla mnie to był w pewnym sensie problem. Ja czułam, że czytam dla kogoś, a nie dla siebie, nie potrafiłam zakodować tego, co wypada z moich ust. Dlatego nie potrafię słuchać audiobooków, a zadan...
czytaj dalej »

o tym kim byłam i kim teraz jestem

Obraz
Siadam i opowiadam o tym, co widzę. O tym zdjęciu. Zatrzymajcie się i czytajcie uważnie. To wcale nie było tak dawno temu. Obroniłam pracę licencjacką, która mnie trochę zmęczyła, ale dała równocześnie ogrom satysfakcji. Skończyłam po raz drugi czytać wszystkie tomy Harry’ego Pottera, co dało mi jeszcze więcej radości. I niby coś się w moim życiu skończyło, ale wiele też było przede mną.      Ta dziewczyna była bardzo niepewna. Zupełnie nie wiedziała, co będzie dalej. Trochę się bała studiów magisterskich, bo wiedziała, że to ważne, że to nakreśli wszystko, co potem w życiu zawodowym będzie miało jakieś znaczenie. Bardziej jednak bała się ludzi, którzy byli od niej mądrzejsi, odważniejsi, ładniej składali słowa w zdania i pisali prosto w punkt. A ona ciągle popełniała błędy i czuła, że nie dogania nikogo. Goniła uparcie, starała się z całych sił. Czytała nocami, wieczorami siedziała nad zeszytami, starała się tak rozumieć, żeby nie stresować niewiedzą. A każdą...
czytaj dalej »