to nie musi być smutek

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam zwiastun nowego serialu na Netflix, wiedziałam, że umrę, jeśli go nie obejrzę. Jestem ogromną fanką Ani z Zielonego Wzgórza , choć to tak bardzo marnie brzmi. Potrzebuję wielkich słów, by określić, jak bardzo kocham całą powieść i główną bohaterkę. Zaczęło się od animowanej bajki (klikając zobaczycie angielski opening), której nigdzie teraz nie mogę znaleźć, zaginęła gdzieś w otchłani wszystkich nowości, a mówią, że w Internecie znajdziesz wszystko. Przekopałam cały i ciągle mnie oszukują. Jedyne miejsce, nadzieja, gdzie mogę ją znaleźć, to moje stare kasety VHS. Właśnie od tej Ani rozpoczęła się moja miłość do niej. Książkę mogłabym czytać cały czas, ale za każdym razem, jak mam zabrać się za czytanie kolejnej części, teraz będzie trzecia, boli mnie serce i odwlekam tę chwilę w nieskończoność. Chciałabym, żeby Ania nigdy nie dorastała, żeby Mateusz zawsze żył, bo jest bohaterem, którego nie sposób nie kochać całym sercem. Ale wiem, że zawsze mog

Cały czas było tak ciepło, tak długo na to ciepło czekałam. Ale ciężko mi było się z niego cieszyć będąc tutaj, gdzie jestem. Nie mogę wyjść na podwórko, ogród, jedyne ptaki, które widzę z okna to gołębie, wszędzie dookoła są ludzie i nawet w moich czterech ścianach nie mogę robić wszystkiego tego, co chcę. Nie mogę hałasować, nie mogę słuchać muzyki o pierwszej w nocy, nie mogę krzyczeć na balkonie. Chociaż stop. Mogę, ale wiem, że to niewłaściwe. Teraz za oknem pada deszcz, a mnie to cieszy. Bo mam małą nadzieję, że jak wrócę do domu, to przestanie, będzie ciepło, a wszystko będzie zielone i nawodnione. Więc niech pada, jak najwięcej.  Panie Karolu STOP. Czuję, że w ciągu tych miesięcy, w których w domu jestem gościem, coś zgubiłam. Nie wiem, czy to jest pewność siebie, wiara w swoje możliwości, chęć zmiany świata, kreatywność, inspiracja. Cokolwiek to jest, muszę wstać i iść dalej. A kiedy wrócę do domu, będę mogła siedzieć i marzyć, bez tęsknoty, będę mogła tworzyć wsz