to nie musi być smutek

Każdy miłośnik czytania ma takie tytuły, po które potrafi sięgać często, bo te leczą strapioną duszę. Rozbawiają, wywołują uśmiech na twarzy, lgną do serca - czy tylko ja, gdy następuje piękna scena, ściskająca moje serce, przerywam czytanie i tulę książę jak niemowlę, prosząc, by nigdy nie miała końca? Takie uczucie wywołuje we mnie Duma i uprzedzenie Jane Austen, choć pierwszy raz przeczytałam ją (karcąc siebie za tak długie zwlekanie) dopiero (o zgrozo!) w styczniu tego roku. Odkładając, chciałam zacząć czytać od początku. Serial BBC obejrzałam już dwa razy, bo pięknie oddaje powieść. I jestem pewna, że ta miłość będzie trwała jeszcze wiele moich lat, jak nie całe życie. O Emmie Jane Austen słyszałam nawet więcej - częściej pojawiała się na zajęciach literaturoznawczych, służyła za przykłady  ( jak Pani Bovary , choć tą odłożyłam w połowie) i pojawiała się w tekstach czytanych na zajęcia. W końcu postanowiłam ją poznać i wyrobić sobie własną opinię - wypożyczyłam z biblioteki

Okropnie wstyd mi za moje niepisanie tutaj. Na długi czas zostawiłam tę moją opustoszałą przestrzeń jeszcze bardziej samą. Nie mam żadnego wytłumaczenia. Nigdy go nie ma. Czy tradycyjnie powinnam powiedzieć, że tego potrzebowałam? Wcale nie potrzebowałam. Nigdy nie dość mi pisania - szczególnie tutaj lubię to robić, bo czuję, że mogę być zupełnie sobą. Prawdziwą i najprawdziwszą, bez udawania, bez powściągliwości - mogę być. Pisać jak dużo chcę, bo jeśli ktoś będzie miał ochotę przeczytać, to przeczyta - bez względu na długość. Nie mam zamiaru się powstrzymywać. Być może często przynudzam i nie potrafię zainteresować, ale co zrobić. Nigdy nie starałam się pisać pod czytelników. Zawsze czułam, co dokładnie chcę przekazać i w jaki sposób. I to robię. Nastały wakacje, a ja zostałam bez pracy, co wprowadziło w moje życie chaos i nieuporządkowanie. Chcę robić całe mnóstwo rzeczy, znacie to uczucie, ale nie mogę się za nic zabrać. Robię listy rzeczy do zrobienia i to jakoś mi bardziej p