MOJA NIEPEWNOŚĆ
Nie planowałam pisać posta w tym momencie. Miałam zacząć prezentację zaliczeniową (o 22:55 w sobotę - tak, to moje życie towarzyskie), jeszcze jeden artykuł, esej o pisaniu, lekturę albo sen, ale nie wyszło. Utworzyłam nowy dokument w Wordzie, napisałam dwa zdania eseju i spojrzałam na ścianę szukając dalszych słów. No i jestem tutaj. Bo jest coś, co bardzo chciałabym napisać. Tak prosto z serca. Jestem zamknięta w sobie. To znaczy ta artystyczna część mnie chowa się bardzo skrycie i nie chce nawet zerknąć na świat. Napisałam o tym nawet ostatnio wiersz. Jeśli kiedyś znowu nabiorę odrobiny odwagi i wiary w to, że moje wiersze nie są najgorsze na świecie - może go pokażę. Chodzi o mnie zamkniętą w szufladzie. Tak. Sama siebie wepchnęłam gdzieś pomiędzy stare fotografie i tkwię tam pisząc raz po raz coś nowego. Ale nic nie wychodzi poza moją szufladę. Szuflada to oczywiście przenośnia - dużo więcej piszę na laptopie. Chociaż może w ostatnim czasie trochę więcej na papier