to nie musi być smutek

Joanna Bator na moją półkę trafiła zupełnie przypadkowo. Gdzieś w jakimś konkursie w liceum zgarnęłam pochwały mojego tekstu i stos książek. Pani polonistka targała je razem ze mną z dworca do szkoły, uginałyśmy się pod ich ciężarem, ale z uśmiechem na ustach: ja cieszyłam się, że coś mi w życiu wyszło, pani cieszyła się, że to ona była moim największym wsparciem (do dziś uparcie we mnie wierzy, za co jestem jej dozgonnie wdzięczna). Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że w tych torbach niosę mój czytelniczy gust, to, co kiedyś pokocham i czytelniczo-piśmienniczą drogę, którą będę zamierzała podążać. A to właśnie wtedy wszystko się zaczęło. Pierwszą przeczytałam "Piaskową Górę", bo zdawała się najciekawsza.  Byłam wtedy w liceum i, będę szczera do bólu, nie czytałam wybitnych książek. Raczej wybierałam te lekkie, ciekawe, które sprawią, że będzie tylko historia między kartkami i ja. Dlatego "Piaskowa Góra" okazała się dla mnie trudną książką i z ręką na sercu piszę:

Kolekcjonuję nostalgiczne książki, które czytałam dawno temu i poruszyły mną kiedyś na tyle mocno, by do dziś przypominać sobie o ich istnieniu. Są w mojej głowie tytuły i fabuły, które mimowolnie pojawiają się i niespodziewanie przypominam sobie o nich. Myślę sobie, że to wielka szkoda, nie móc zajrzeć do nich w tej chwili. A potem zaczęłam szukać niektórych z nich w antykwariatach i dzisiaj mogę spojrzeć sobie do nich, kiedy tylko zechcę. Niektóre czytane drugi raz, nie są tym, co pamiętałam, ale i tak w środku pozostaje jakieś niezmącone uczucie. I wiecie, co jeszcze pamiętam? Moment, w którym sięgnęłam po nie w bibliotece. Mój pierwszy dotyk. Pierwsze przeczytanie tytułu. Pamiętam, dlaczego wzięłam ją do ręki akurat ją, a tym bardziej pamiętam proces czytania, zagłębiania się w nią, wszystkie westchnienia, niedowierzania, a czasem i łzy - bo i to się zdarzało. To była część mojej czytelniczej przygody. Trwała wiele lat i mogłabym wymienić wiele książek, które poznałam w